Longin Indisow

Longin Indisow
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1925 ; Krzemieniec
	Przebieg służby
Lata służby	1944-1990
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Wojskowa Akademia Medyczna
Stanowiska	kierownik Katedry Nauk Społecznych WAM
	Odznaczenia

Longin Indisow (ur. 15 marca 1925 w Krzemieńcu) – polski oficer, pułkownik ludowego Wojska Polskiego, profesor nadzwyczajny doktor habilitowany nauk humanistycznych, wieloletni kierownik Katedry Nauk Społecznych Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi (1966–1990).

Życiorys

Pierwszą klasę gimnazjum Liceum Krzemienieckiego ukończył w 1939 roku. W latach 1939–1941 kontynuował naukę w sowieckiej tzw. dziesięciolatce. Edukację w szkole średniej ukończył w 1947 roku. W kwietniu 1944 r. został zmobilizowany do Armii Polskiej w ZSRR. Jako zastępca dowódcy 15 Pułku Piechoty 5 Dywizji Piechoty do spraw polityczno-wychowawczych uczestniczył w działaniach wojennych na kierunku drezdeńskim. W 1957 roku został służbowo przeniesiony do Wojskowego Centrum Szkolenia Medycznego w Łodzi. Od 1966 roku pełnił przez 24 lata funkcję kierownika Katedry Nauk Społecznych Wojskowej Akademii Medycznej, aż do chwili przejścia w stan spoczynku w roku 1990.

Ukończył studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie w 1952 roku uzyskał tytuł magistra filozofii w zakresie socjologii. Stopień doktora nauk humanistycznych przyznano mu w 1963 roku za pracę pod tytułem Socjologiczne zagadnienia studentów i absolwentów WAM wobec zawodu oficera – lekarza. Stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych otrzymał w 1970 roku na podstawie dorobku i rozprawy pod tytułem Lekarz wojskowy a współczesna wojna. Profesorem nadzwyczajnym został w 1979 roku. Członek PPR i PZPR.

Podejmowane przez L. Indisowa badania naukowe koncentrowały się na problemie procesu identyfikacji absolwentów WAM z zawodem oficera – lekarza i przygotowania ich do roli lekarza wojskowego na współczesnym polu walki oraz na problematyce wojny jako zjawiska społecznego. Badał historię, uwarunkowania i następstwa demograficzne, ekonomiczne oraz moralne wojny. Był promotorem w pięciu przewodach doktorskich i opiekunem jednej habilitacji. Recenzował 19 doktoratów, 7 rozpraw habilitacyjnych, 4 na tytuł profesora. Opublikował 80 prac naukowych. Od 1960 jest członkiem Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. W latach 1996–2009 był nauczycielem akademickim w Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi na etacie profesora zwyczajnego. Jest recenzentem około 60 prac magisterskich i dyplomowych w tej uczelni.

Publikacje

Charakter zawodu i postawy społeczne oficera – lekarza: z badań nad zawodem oficera (1966)
Sociology of the Profession of Medical Officer (1971)
Wojna jako zjawisko społeczne
Lekarz wojskowy na współczesnym polu walki (1970)

Nagrody i odznaczenia

Nagroda III stopnia Ministra Obrony Narodowej (1970)
Wpis do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich (1986)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych
Medal 30-lecia Polski Ludowej
Medal 40-lecia Polski Ludowej
Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Medal Komisji Edukacji Narodowej

Bibliografia

Kronika Uniwersytetu Łódzkiego. kronika.uni.lodz.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-13)].
Piotr Matusak, 5 Dywizja Piechoty w dziejach oręża polskiego, Oficyna Wydawnicza Ajaks, 197, str. 134